Devam etmek aslında neden kolay

Hayatımın son 20 senesi çok garip geçti diyebilirim sanırım

Yani yetişkin olduğum, yetişkin sayıldığım yılların tümünden bile fazlası

Çok bolluk gördüm

Bolca ızdırap, endişe, kaygı ve hiç olma isteği

Bolca huzuru yakalayamadım hiç

Nedense…

Hep ıskaladım sanki

Gerçi Huzurun da fazlası olur mu ki ? Hiç zannetmiyorum

Ait olmama, ait hissetmeme ızdırapları

Çok uzaklara gitme ihtiyacı

Hatta mümkünse yerin dibine bazen

Kapıma çağırdığım sucu amca ya verecek 10 liram olmadığı günleri de tecrübeledim

Bir anda, bir telefon ile banka hesabımda bana derin bir nefes aldıracak kadar parayı da gördüm tam da ihtiyacım olan anda.

Büyük rakamlardan bahsetmiyorum yanlış anlaşılmasın

Ancak o an gerçekten eksik olandan

Ve hayat bana gösterdi ki aslında neye ihtiyacım var ise eksik kalmıyor asla

şükretmeyi öğrendim defalarca, içten hem de çok içten…

Değer bilmeyi, şefkat göstermeyi - en çok da kendime, hala da öğreniyorum

Bitmiyor ki büyüme sancıları hayatta oldukça nefes aldıkça, değişime kucak açtıkça.

anlayışla gelmeyi öğrendim bu sırada, yargı ile değil

Hayat için çaba göstermeyi

Ancak Savaşmayı değil asla

Sevmeyi - severek çabalamayı,

Sabretmeyi öğrendim

Sabretmek tahammül etmek anlamında değil ama

Sadece sürece saygı duymayı, izin vermeyi

Doğal akışı bozmamak için Ona karşı direnmemek için bir durmayı. Sakin olmayı ve nefes almayı.

Devam etmeyi…