Hayatımın son 20 senesi çok garip geçti diyebilirim sanırım
Yani yetişkin olduğum, yetişkin sayıldığım yılların tümünden bile fazlası
Çok bolluk gördüm
Bolca ızdırap, endişe, kaygı ve hiç olma isteği
Bolca huzuru yakalayamadım hiç
Nedense…
Hep ıskaladım sanki
Gerçi Huzurun da fazlası olur mu ki ? Hiç zannetmiyorum
Ait olmama, ait hissetmeme ızdırapları
Çok uzaklara gitme ihtiyacı
Hatta mümkünse yerin dibine bazen
Kapıma çağırdığım sucu amca ya verecek 10 liram olmadığı günleri de tecrübeledim
Bir anda, bir telefon ile banka hesabımda bana derin bir nefes aldıracak kadar parayı da gördüm tam da ihtiyacım olan anda.
Büyük rakamlardan bahsetmiyorum yanlış anlaşılmasın
Ancak o an gerçekten eksik olandan
Ve hayat bana gösterdi ki aslında neye ihtiyacım var ise eksik kalmıyor asla
şükretmeyi öğrendim defalarca, içten hem de çok içten…
Değer bilmeyi, şefkat göstermeyi - en çok da kendime, hala da öğreniyorum
Bitmiyor ki büyüme sancıları hayatta oldukça nefes aldıkça, değişime kucak açtıkça.
anlayışla gelmeyi öğrendim bu sırada, yargı ile değil
Hayat için çaba göstermeyi
Ancak Savaşmayı değil asla
Sevmeyi - severek çabalamayı,
Sabretmeyi öğrendim
Sabretmek tahammül etmek anlamında değil ama
Sadece sürece saygı duymayı, izin vermeyi
Doğal akışı bozmamak için Ona karşı direnmemek için bir durmayı. Sakin olmayı ve nefes almayı.
Devam etmeyi…
