Hepimizin tuzağa düştüğü bir mesele bu hayatta, güven arayışımız.
”Güven arayışı tamamen kendini yaşamdan soyutlamak demektir”
Bir durup düşünelim bu aslında ne demek. Güven arayışı algısı nedir ? Neden hepimiz bir şekilde kendimizi korunmasız, güvensiz, tüm gelebilecek istenmeyen hislere ve durumlara karşı korunaksız hissediyoruz? Neden güvenemiyoruz, ne hayata, ne bir başkasına ve en önemlisi kendimize ? Neden korunamıyoruz, neden korkuyoruz ? Peki korunmaya neden ihtiyaç duyuyoruz ? Sorular herkes için hep aynı ancak cevaplar çok değişken, göreceli olabilir sanırım.
Peki ya çözüm ? Çözümü nerede arayacağız ve nasıl bulacağız ?
Hayatımızın ilk yıllarında şekillenmiş beklentilerimizi, tecrübelediğimiz ve norm olarak kabul ettiğimiz dinamikleri nasıl şifalandıracağız ?
Benim cevabım basit, hiç kolay değil belki ama basit - Yaşayarak, hergün kendimize hiçbir şeyin garantisi olmadığını, her şeyin geçici olduğunu hatırlatarak… Sadece ve sadece kaçmadan yaşayarak…
“Geçicilik” bu düşünce acı gelebilir bazılarına çünkü tutunmak istiyoruz hep hoş duygulara, tutunmak istiyoruz hayatımızı paylaştığımız insanlara, tutmak orada kalmak istiyoruz nefesimizi kesen harika anlarda…
Ancak bir kez doğru mercekten bakabilirsek eğer bizi özgürleştirecek tek ama tek kavram da bu aslında.
“Geçicilik” “Evet bu da geçer”cilik. Boş bir teselli, altı dolrulamayan bir kavram değil bu. Gayet sağlam aslında.
Tutmaya, saklamaya, sabit kalmaya izin verir mi hiç hayat. Herşey değişiyor, dönüşüyor… hoş olan da, olmayan da. bizi sıkan, sıkıştıran durumlar da, harika hissettiren anlar da
hayat bir film şeridi evet, sonsuzluğa akıp giden bir nehir.
akışa izin veren, onun bir parçası olanlar keyfini çıkardığı anların sayısını arttırırken, direnç gösterenler ise sadece yorulduklarıyla kalıyor.
