Neden Ben ?
Her insanın yaşamı boyunca zaman zaman kendine sorduğu, cevabını bulabilmek için didindiği ve sonuçta bir yere varamadığı - bir de üstüne bu minik ancak çok anlam yüklü soruyu sorduğu için hem başkaları hem kendisi tarafından yargılandığı soru - Neden Ben ?
Güzelliklerin hayatımızı ziyaret ettiği, kendimizi çok mutlu, memnun veya neşeli hissedebildiğimiz anlarda - evrene yöneltmediğimiz bu soruyu - mutsuz olduğumuz, eksik kaldığımız, yara aldığımız zamanlarda da sormaya hakkımız yok sanki.
Peki ya Ben ? Ben ise Neden başıma geldi bu olay ? Yerine hep Ben neden başıma getirdim bu belayı diye bir sorumluluk yüklenme, suçlu hissetme, kendime kızma ve içsel karmamşamda bir cevap arama telaşında oldum… neden başıma getirdim bütün bu yaşanmışlıkları …. Ancak o soru da başlı başına bambaşka bir hikaye- bambaşka bir gün anlatırım belki
Ben neden - Neden başıma getirdim ? mevzusunu.
Neden Ben ? sorusuna geri dönersek aslında - sorunun içindeki anlamı ve doğma sebebini irdelersek birazcık, hemen yargılamadan daha yakından bakma sabrını gösterebilirsek o zaman aslında ne kadar insani - insani derken aslında hayatta kalmamız için zaruri bir soru olduğunu anlarız belki.
Neden Ben ? sorusu “ ben herkesten üstünüm, herkesten daha iyisini hakederim, daha değerliyim başıma gelenleri hiç haketmedim, kimseyi kırmadım, üzmedim bunu hakedecek ne yaptım” değildir aslında (ki herkes ille ki birilerini kırmış, üzmüş, ev yıkmış, kalp kırmış, gurur incitmiş, sabrı ve hoşgörüyü unutup kabalaşmıştır illa ki) tabii bu da başlı başına bambaşka bir konu.
Neden Ben ? Neden varlığımız, varolmamız için en gerekli sorgulamalardan biri… hayatta kalabilme, yataktan çıkabilme, savaşmaya yaşamaya devam edebilme gücünü bulabilmemiz için anlam çıkarma ihtiyacımızdan geliyor.
Bu kadar basit aslında… Temel bir ihtiyaç
Gecelerin fazla uzun, yarınların fazla karanlık, dertlerin fazla çaresiz, bugünün fazla ümitsiz olduğu zamalar
Canımızın yandığı anlarda bir anlam çıkaramazsak eğer, bir sebep sonuç ilişkisi bulamazsak, manalı bir ağ öremezsek - bunun tekrar tekrar başımıza gelmesi ihtimali bizi hayata karşı kapar, korkunun içinde eriyip yok olur bir daha asla harekete geçemez hale geliriz. Hayata küser veya kaçırır - asıl o zaman gerçekten eksik kalırız.
Şimdi sizin de fikriniz azıcık olsa değişti mi ?
Bu sorunun bencil maskesi giymiş yanları azıcık silindi mi zihninizden ?
Belki bir dahaki sefer tepkisel olarak bu soruyu içten sorarken bulursanız kendinize- bir an için durup derin bir nefes alıp bir de şunları sorgulayabilirsiniz ;
Bu durum şu an neden bu kadar zor benim için ?
Aslında gerçekten ne hissediyorum ?
Kızgınlık, çaresizlik, endişe/ kaygı, hüzün, kayıp, şuçluluk, pişmanlık, yetersizlik, değersizlik belki de eksiklik, eksik kalmışlık…
Peki bu hissedilen duygu bu an ile mi ilişkili, geçmişten cevabını bulamadığım bir sorun ile mi?
Şuan bu konu hakkında alabileceğim bir aksiyon var mı ?
Veya biraz beklersem aslında kendiliğinden gelip geçecek mi ?
Çünkü aslında biliyoruz gelip geçmeyen bir duygu, durum, sancı, acı ya da sevinç yok bu yaşamın dizgisinde- ancak anlam çıkaramadığımız durumlar bizi sık sık davetsiz misafir gibi ziyaret etmeye devam ediyor.
O sebeple ne kadar sorarsanız kendinize bu soruyu bilin ki aslında travmatik durumlarda hayatta kalma çabanızı sergiliyor sadece… neden Ben ?